admin1

Stali czytelnicy zapewne pamiętają, że „popełniłem” kilka tekstów o bezpieczeństwie w sieci, o systemach i sieciach komputerowych. Od ponad dziesięciu lat moją specjalnością jest zarządzanie sieciami heterogenicznymi. Oczywiście w skali mikro, bo dotyczy to głownie szkół i małych stosunkowo podmiotów. Jednakże ze względu na zasady bezpieczeństwa nigdy bym nie wymienił ewentualnych podmiotów, dla których coś robię lub robiłem. Wśród znajomych mam też adminów „pełną gębą”, a nawet takich, którzy pracują dla największych w kraju podmiotów. Polityka bezpieczeństwa to jest w informatyce swoiste dziesięć przykazań, za ich nieprzestrzeganie idzie się do piekła. Piekłem jest włamanie.
W swojej pracy zaliczyłem dwa włamania. Jedno dotyczyło szkoły i było spowodowane złamaniem jednego z przykazań. Przykazanie to brzmi: „zmuś użytkowników, by używali możliwie skomplikowanych haseł”. Ja niestety tego zaniedbałem, przyszedł nowy nauczyciel, by założyć mu konto pocztowe, więc siedząc przy serwerze zrobiłem to od razu i kazałem mu samemu wklepać dwa razy hasło. W ten sposób użytkownik zrobił sobie hasło takie samo jak login, a że były to czasy kont systemowych, to ktoś wykorzystał to szybko, używając popularnego skanera ssh sprawdzającego stosowanie prostych zestawień jak admin – admin, root – root albo admin – admin1.
Dwa dni później nudząc się na posiedzeniu rady pedagogicznej, włączyłem laptopa i zacząłem przeglądać logi serwera. I szok. Z jednej strony widzę na własne oczy, że nauczyciel coś tam bazgrze sobie w kajecie ziewając po kryjomu, a w logach widzę, że właśnie korzysta z protokołu IRC. W zeszycie? Bez komputera? Od razu zrozumiałem, że mam włamanie. Dostęp do serwera mógł dalej skutkować dostępem do komputerów dyrekcji i administracji, danych osobowych i finansowych, a więc katastrofą na lokalną skalę.
Tego samego dnia serwer został „zaorany” i postawiony na nowo, a konta użytkowników przestały być kontami systemowymi. Dawały wyłącznie dostęp do poczty i były kontami wirtualnymi. Na dodatek przygotowałem panel www do zmiany hasła, który wymagał, żeby wśród znaków były przynajmniej dwie cyfry i dwie wielkie litery, a hasło musiało mieć minimum 8 znaków ascii.
Nigdy już nie złamałem przykazania, które każe dawać użytkownikom tylko tyle praw, ile naprawdę im potrzeba. Drugie włamanie nie było już tak emocjonujące i dotyczyło takiego półprywatnego serwera, który i tak miał w niedługim czasie zostać wyłączony, a włamano się przez aplikację phpMyAdmin do zarządzania bazą MySQL. Paradoksalnie to włamanie mogło być groźne, bo włamywacz uzyskał dostęp do katalogów www i mógł tam umieszczać pliki. Na szczęście dysk tam był stareńki jak cały serwer i nie było wiele miejsca. Ten serwer również został wyłączony możliwie szybko po włamaniu.
W czasie ostatniej awantury internetowej związanej z ACTA doszło do włamania – choć to określenie na wyrost – na stronę kancelarii premiera. W sieć poszła fama, że login do panelu administracyjnego brzmiał admin, a hasło admin1. Taka wpadka mogła się przydarzyć jakiemuś niewydarzonemu adminowi z Koziej Wólki dziesięć lat temu, ale nie miała prawa się zdarzyć informatykom zajmującym się stroną premiera. Nie popieram włamywania się na jakiekolwiek strony, nie darzę też sympatią script-kiddies, bo przypominają mi przysłowiową małpę z brzytwą. Najczęściej wykorzystując gotowe narzędzia nie wiedzą, co robią i zupełnie przypadkiem mogą stać się źródłem poważnych problemów. Jeden z moich znajomych mówi, że jeśli już wiesz jak się włamać i potrafisz to zrobić, to przestaje to być fajne i wcale nie chcesz tego zrobić.
To, co mnie zaniepokoiło w całej tej historii, to fakt, że do dziś nie usłyszeliśmy, że z zespołu informatycznego zwolniono w trybie natychmiastowym tyle to a tyle osób. Osoby zarządzające stroną powinny wylecieć na bruk, na przysłowiowy „zbity pysk”. W tym wypadku mamy do czynienia ze strukturami informatycznymi państwa i tam nie ma miejsca na łamanie podstawowych przykazań, tam się nie powinno dawać drugiej szansy.

Drukuj