Anatomia upadku

Kraj ma na pewno ponad 150 miliardów dolarów długu zagranicznego. Inflacja sięga 653%. Wyobraźcie sobie, że macie dziś 6,53 zł, które są warte tyle, ile na początku roku warta była jedna złotówka. Możecie za to kupić bułkę, a nie sześć. Jeśli zbieracie właśnie pieniądze na nowe buty, które codziennie są droższe, możecie nigdy nie uzbierać. Kupujecie tylko to, na co was stać dzisiaj. Wypłata co miesiąc jest zmorą, bo gdy dostaniecie następną, buty będą na tyle drogie, że znów będziecie mieć za mało pieniędzy.

Mówimy o Wenezueli, kraju, którego zasoby ropy naftowej uważa się za największe na świecie. Szacuje się je na 300 mld baryłek. Norwegia, która w sporej części żyje z wydobycia ropy, dywersyfikuje dochody. Część z nich przeznacza na zabezpieczenie emerytalne obywateli. Część na edukację oraz infrastrukturę. Uważna jest za jedno z czołowych państw dobrobytu. Bliskowschodnie potęgi naftowe od Kataru po Arabię Saudyjską, choć zwykle są rządzone w sposób autorytarny, również wydają swe dochody z ropy rozsądnie. Budują infrastrukturę, inwestują w edukację. Nawet jeśli mamy co do nich jakieś wątpliwości, to na pewno nie ma tam inflacji dziarsko zmierzającej w kierunku tysiąca procent. Nie ma też miliardowych długów.

Co zatem jest jeszcze w Wenezueli? Sporą emigrację. Od początku rządów socjalistycznych populistów Hugo Chaveza wyemigrowały już dwa miliony z nieco ponad trzydziestu. Głownie ludzie doskonale wykształceni. Inżynierowie, naukowcy, lekarze. Bez trudu dostają pracę w hiszpańskojęzycznych krajach Ameryki łacińskiej. Najbardziej przebojowi uczestniczą w rozwoju krajów europejskich, Australii, USA.

W sklepach brakuje nawet mydła, a pensja profesora warta jest około 30 dolarów amerykańskich. Polacy zarabiali tyle w czasach Polski Ludowej. W okresie schyłkowym na pólkach sklepowych stał jedynie ocet i musztarda, a na zapleczach grasowały komisje robotniczo-chłopskie szukające ukrytych towarów. Podobnie dzieje się dziś w Wenezueli podczas rządów prezydenta Maduro. Silnik napędowy gospodarki, czyli przemysł naftowy niszczony jest przez korupcję i zatrudnianie przedstawicieli reżimu, którzy nie mają żadnych kwalifikacji. Wenezuelska odmiana Misiewiczów opanowała wszystkie lukratywne stanowiska, a produkcja ropy spadła do poziomu najniższego od ponad 30 lat.

Najbiedniejsi mieszkańcy Wenezueli mają za to żywność prawie za darmo, ale nie są zadowoleni, bo to jest tylko na papierze. W sklepach są pustki gorsze niż w Polsce w stanie wojennym. W Wenezueli mało co się produkuje, więc większość artykułów przemysłowych jest poza zasięgiem prawie wszystkich obywateli. Tylko przedstawicieli władzy stać na wszystko. Gdy w 2015 roku naród wenezuelski poszedł po rozum do głowy i w wyborach wygrała opozycja, było już za późno. Reżim Maduro wysłał wojsko przeciw protestującym. Zginęły setki ludzi. Okazało się, że władza jest najważniejsza.

Dyktatura Cháveza, a dziś Maduro, zaczynała z pięknymi hasłami o równości społecznej, sprawiedliwości i pomocy socjalnej dla biednych. Dziś biedni są jeszcze biedniejsi, a jeśli próbowali protestować to są w więzieniach lub martwi. W dobrobycie żyje tylko elita władzy. Kraj pogrąża się w długach, nędzy i upadku gospodarczym. Chcecie dowiedzieć się, co będzie w Polsce za kilka lat? Patrzcie na Wenezuelę.

Drukuj