Kończ waść, wstydu oszczędź.

Dziś wieczorem nastąpił koniec wielu tygodni kampanii wyborczej, która ostatnio zmieniła się w istny festiwal obietnic.

Jarosław Kaczyński skupił się na oferowaniu nam potężnej i mocarstwowej Polski. Z konkretów, to obiecał nam olimpiadę w 2024 roku. Jeśli dołączymy do tego wcześniejsze obietnice, że wszystkich stać będzie na odpoczynek w ciepłych krajach i silne państwo, z którego będziemy dumni, to można zacząć się obawiać, że jako prezydent zechce wysłać nasze wojsko do Egiptu.
Konkurent nie mógł pozostać w tyle, chociaż starał się nie być populistą. Zatem obiecał kolejne podwyżki dla sfery budżetowej, w tym dla nauczycieli i przywrócenie ulg komunikacyjnych dla studentów. Oczywiście wszystko to pod warunkiem, że zostanie prezydentem. Z treści przemówień, można się bowiem łatwo domyślić, że prezydent Jarosław Kaczyński wzorem brata (boć przecież zapowiedział kontynuację) będzie wetował wszystko, co się da, a w takiej sytuacji rząd PO będzie miał spore problemy z prawidłowym wypełnianiem swoich obowiązków.
W tej feerii obietnic spodobał mi się trzeźwy głos Grzegorza Schetyny, który zauważył, że wyborcy będą mieli szybką okazję skorygować swoje decyzje już za półtora roku w wyborach parlamentarnych. W ten sposób obalił też kasandryczne okrzyki PiSu, że oto szykuje się nam monopol władzy zagrażający demokracji. Jak gdyby prezydent Lech Kaczyński z premierem Jarosławem Kaczyńskim nie rządzili wspólnie kilka lat temu. Nie przestraszyłem się tych dzwonów na trwogę.

Niezależnie od poglądów i preferencji można stwierdzić bezdyskusyjnie, że Polacy wybrali takiego prezydenta, na jakiego zasłużyli. Na szczęście dla siebie zasłużyli na Bronisława Komorowskiego.